آدم همیشه دنبال قطعه ای گم شده است،

هیچ آدمی را نمی توان یافت كه قطعه خود را جستجو نكند

فقط نوع قطعه هاست كه فرق می كند،

یكی به دنبال دوستی است

دیگری در پی عشق؛

یكی مراد می جوید و یكی مرید

یكی همراه می خواهد و دیگری شریك زندگی،

یكی هم قطعه ای اسباب بازی

به هر حال آدم هرگز بدون قطعه خود یا دست كم بدون آرزوی یافتن آن نمی تواند زندگی كند

گستره این آرزو به اندازه زندگی آدم است

و آرزوهای آدم هرگز نابود نمی شوند

بلكه تغییر موضوع می دهند

حتی آن كه نمی خواهد آرزویی داشته باشد

آن كه آرزویش را از كف داده است

آنكه ایمان خود را به آرزویش از دست داده است

تمامی تلاشش باز برای گریز از تنهایی است 

عشق، رفاقت، شهرت طلبی ... همه به خاطر هراس از تنها ماندن است

و شاید قوی ترین جذابیت وصال در همین باشد

كه آدمی در هنگام وصال هرگز گمان نمی برد كه روزی تنها خواهد ماند 

تو گاهی خیال می كنی گمشده خود را باز یافته ای

اما بسیار زود درمی یابی كه این بازیافته ات قدری بزرگتر از بخش گمشده توست

یا قدری كوچكتر

گاهی او را می یابی و مدت كوتاهی در خوشبختی رسیدن به او به سر می بری و

اما گاه او رشد می كند و از خلاء تو یا حتی خود تو بزرگتر می شود

و دیگر در درونت نمی گنجد

آنگاه او بدل به قطعه گم شده یك نفر دیگر می شود و

تو را برای جستن دایره خود ترك می كند 

گاه نیز تو بزرگ می شوی و

او كوچك باقی می ماند و روزی ناگهان درمی یابی كه (او) قطعه گم شده ی تو نبود 

گاهی هم (او) را می یابی و این بار از ترس آنكه مبادا از دست تو لیز بخورد و برود

سفت نگهش می داری، دو دستی به او می چسبی و

ناگهان گمشده تو زیر بار این فشار خرد و له می شود

و سرانجام نیز از دست می دهی اش

احمقانه است اما تو از ترس تنها ماندن

تنها می مانی 

گاه ته دلت حتی می ترسی كه قطعه گم شده ات را پیدا كنی

كه مبادا دوباره گمش كنی 

همیشه آن كس كه بیشتر دوست دارد، ضعیف تر است و بیشتر رنج می برد

و همین ضعف است كه احساس بی ثباتی به آدم می بخشد

زیرا آدم تمامیت خود را منوط به چیزی می كند كه ثباتی ندارد 

ما همواره خود را قطعه هایی گم شده حس می كنیم.

ما همواره در انتظار نشسته ایم؛

در انتظار كسی كه از راه برسد و ما را با خود ببرد، كه بیاید و ما را كامل كند

بدون او ما همواره خود را گمشده و تنها و ناقص حس می كنیم

برخی از ما شاید برای همیشه در انتظار (او) بمانیم و بنشینیم و بپوسیم 

برخی از ما، دیروز، امروز و هر روز قطعه هایی گمشده بوده ایم

گاهی بعضی ها با ما جور در می آیند، اما همراه نمی شوند

گاهی نیز آدم هایی را می یابیم كه با ما همراه می شوند اما جور در نمی آیند

برخی وقت ها ما آدم هایی را دوست داریم كه دوستمان نمی دارند

همان گونه كه آدم هایی نیز یافت می شوند كه دوستمان دارند،

اما ما دوستشان نداریم

به آنانی كه دوست نداریم اتفاقی در خیابان بر می خوریم و همواره بر می خوریم

اما آنانی را كه دوست می داریم همواره گم می كنیم

و هرگز اتفاقی در خیابان به آنان بر نمی خوریم 

برخی رابطه ها ظریفند، به طوری كه به كوچكترین نسیمی می شكنند

و برخی رابطه ها چنان زمختند كه روح ما را زخمی می كنند 

برخی بیش از اندازه، قطعه گم شده دارند و چنان تهی اند و

روحشان چنان گرفتار حفره های خالی است

كه تمام روح ما نیز كفاف پر كردن یك حفره خالی درون آنان را ندارد 

برخی دیگر نیز بیش از اندازه قطعه دارند و هیچ حفره ای،

هیچ خلائی ندارند تا ما برایشان پُركنیم 

برخی هرگز ما را نمی بینند و نمی یابند و برخی دیگر

بیش از اندازه به ما خیره می شوند

بعضی وقت ها هم بعضی ها توی زندگی تو راه می یابند

اما هیچ گاه تو را نمی فهمند

مثل شمع کوچکی که راهت را کمی روشن کرده است ولی

دستت را سوزانده است 

گاه ما برای یافتن گمشده خویش، خود را می آراییم

گاه برای یافتن (او) به دنبال پول، علم، مقام، قدرت و همه چیز می رویم

و همه چیز را به كف می آوریم و اما (او) را از كف می دهیم 

گاهی اویی را كه دوست می داری احتیاجی به تو ندارد

زیرا تو او را كامل نمی كنی

تو قطعه گمشده او نیستی

تو قدرت تملك او را نداری

گاه نیز چنین كسی تو را رها می كند

و گاهی نیز چنین كسی به تو می آموزد كه خود نیز كامل باشی

بی نیاز از قطعه های گمشده 

او شاید به تو بیاموزد كه خود به تنهایی سفر را آغاز كنی

راه بیفتی، حركت كنی

او به تو می آموزد و تو را ترك می كند

اما پیش از خداحافظی می گوید: شاید روزی به هم برسیم

می گوید و می رود 

و آغاز راه برایت دشوار است

این آغاز، این زایش،‌ برایت سخت دردناك است

وداع با دوران كودكی دردناك است، ‌كامل شدن دردناك است، اما گریزی نیست

و تو آهسته آهسته بلند می شوی، و راه می افتی و می روی

و در این راه رفتن دست و بالت بارها زخمی می شود

اما آبدیده می شوی و می آموزی كه از جاده های ناشناس نهراسی

از مقصد بی انتها نهراسی، از نرسیدن نهراسی

و تنها

بروی و بروی و بروی
 

آنقدر زمین خورده ام که بدانم

برای برخاستن

نه دستی از برون

که همتی از درون

لازم است

حالا اما

نمی خواهم برخیزم

می خواهم اندکی بیاسایم

فردا

برمی خیزم

وقتی که فهمیده باشم چرا

زمین خورده ام 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: